2017 deel 2: Verder zuid

Deel 2: Verder zuid.

Omdat de wind deze week niet beter zou worden en een herkansing van de jump dus onwaarschijnlijk is, besluiten we de reis voort te zetten. Glenorchy is daarbij de volgende bestemming, waar we een mooie wandeling om de lagune maken. Hier vinden we ook een bijzondere tuin waar een kunstenaar, naast prachtige natuur, sprookjesachtige kunstwerken bouwt die de tuin iets magisch geven. Creativiteit vloeit hier rijkelijk en we doen leuke ideeën op voor thuis.

Het verlaten van de Queenstown regio in zuidelijke richting  brengt ons dichter in Fjordland, het Noorwegen van Nieuw Zeeland. Bijbehorend aan dit gebied betrekt de lucht en bevinden we ons in authentieke regenwoud omstandigheden. De zuidwestelijke hoek van NZ is nog veelal onaangetast regenwoud met slechts enkele opties om deze te bezoeken vanwege de beschermde status.  Eén daarvan is Milford Sound welke we bezoeken vanuit Te Anau. De regen, die hier in 200 dagen per jaar 9 meter water laat vallen, voedt dikke watervallen en een groener dan groen woud. Werkelijk iedere tak, steen of verkeersbord is begroeid met de lange baarden van oermossen. We treffen Milford Sound dan ook bewolkt aan, maar de iconische berg is zichtbaar. Hier stappen we aan boord van een schip om zo verder de Sound te verkennen, we zien zeehonden en we worden speels begeleid door een groep dolfijnen. Het schip steekt twee maal de boeg onder een waterval, om zo de kans te geven onder een waterval te staan. Het gerucht gaat dat een dergelijke ervaring je de volgende dag 14 jaar jonger wakker laat worden, een risico dat we nemen. 

Na Milford Sound bezoeken we ook Doubtful Sound in compleet andere omstandigheden. Het is zonnig en helder wanneer we vertrekken, ditmaal een boottocht, busrit en wederom een boottocht om op de Sound te komen. De vermakelijke buschauffeur leert ons over de stuwdam en hoe onderaan het stuwwater (bruin) mengt met het zeewater (blauw). Het kleurverschil in water is volgens de buschauffeur te wijten aan het onttrekken van de elektriciteit uit het water. Ook heeft een vrouw recent wat "land scaping" gedaan wat geresulteerd heeft in de totale chaos langs de weg waar een rivier de oude weg heeft weggeslagen. Haar naam: Moeder Natuur. Ook diverse malen "als je links kijkt, zie je rechts niets". Doubtful is een fantastische ervaring met als hoogtepunt de "Sound of Silence" waar voor enkele minuten de motoren uitgaan en we in complete stilte kunnen genieten van dit prachtige natuurschoon.

We bereiken de zuidkust enkele dagen later. De weg, die tot Scenic Route is omgedoopt, leidt langs vele bezienswaardigheden. Op Gemstone Beach wandelen we en bouwen we van zand en steen een stuwdam in één van de uitmondende rivieren (we voelen ons toch even 14 jaar jonger). Het museum in Riverton is verassend leuk en vertelt het verhaal van de Maori's en eerste settlers op de zuidpunt, gedreven door zeehonden jacht en walvisvaart, aangewakkerd door Captain Cook's notitie over het rijke zeeleven in de regio. Via de iconische watertoren in Invercargill bereiken we Bluff. Hiermee voltooien we het gezegde "From Cape Reinga to Bluff" wat inhoud dat we van het uiterste noorden tot het uiterste zuiden zijn gereist (leuk feitje echter: beide zijn niet de echte uiterste punten van NZ). Hier maken we een wandeling langs een scheepskerkhof. 

Verder langs de zuidelijke kust spotten we een zeldzame geel-oogpinguin bij Roaring Bay. Een eerdere poging deze te zien bij Curio Bay heeft ons ruim een uur in de regen laten verkleumen, maar deze keer hebben we geluk. Ook diverse watervallen sieren de zuidkust, zo komen we lansgs de Niagara Falls, welke met een val van een halve meter max, een schaalmodel blijken te zijn van de naamgenoot op het noordelijke halfrond. De MacLean watervallen en de wandeling er naar toe doen ons, zoals Alfons ons beschreef, aan de Efteling denken. De door de regen aangezwelde stroom is echter minder timide dan op de brochure getoonde foto's, een feit wat waarschijnlijk ook de elfjes rond de waterval heeft weg gejaagd. Een gigantische hoeveelheid theewater stort zich vol overgave in de rivierbodem welke een constante mist laat opspatten die de falls een ontstuimig maar mistieke uitstraling geven. Later die dag, snakkend naar een kop koffie, stoppen we bij de Lost Gypsy Gallery. Naast een koffiekraam vinden we hier een bus en theater vol grappige mechanieken welke het hart van menig werktuigbouwkundige sneller laten kloppen. Techniek, satire en random verassingen, verassen de onbedachte bezoeker. "Life is full of temptations, and this button is one of them" lokt uit tot indrukken waarmee een aller onschuldigst fonteintje zich tegen de verleidde bezoeker keert. Wederom verlaten we een plek waar we ons gevoed voelen met inspiratie (en koffie).

Bijna de zuidoost kust bereikt, bezoeken we Nugget Point Lighthouse met aan de voeten van zijn kliffen kolonies vol met zeehonden en zeeleeuwen. Om het minste of geringste ontstaat er comotie waarbij hele groepen zich enkele meters verplaatsen om aldaar verder te baden in de zon. We bereiken uiteindelijk Dunedin [De-nie-din], wat de Ierse uitspraak is voor Edinburgh (moet je ons toch eens uitleggen Gregory). Op de peninsula komen we dichtbij Albatrossen. De wind is sterk en dus wagen enkele zich in het luchtruim waar hun 3m spanwijdte een machtige vertoning is. Niet veel verder vinden we ook een heus kasteel, Larnach Castle wat we uiteraard bezoeken. Dunedin zelf geeft ons de kans een museum te bezoeken over haar settlers historie, op souvenirs te jagen en uit lunchen te gaan. Uiteraard bezoeken we ook het prachtige stationsgebouw en Baldwin street, wat het stijlste straatje van de wereld is. Deze beklimmen we, bedacht op Chinezen die maar al te graag willen testen of hun huurauto opgewassen is tegen het stijgingspercentage van 35%.

Ten noorden van Dunedin ligt Moeraki waar de befaamde Moeraki Boulders op het strand liggen. Naast de Boulders vinden we hier busladingen met Chinezen die werkelijk geen enkele hoek van de stenen ongefotografeerd later. Zelfs wanneer Debora een joga pose op een steen aanneemt, klikken er meer cameras dan enkel de eigen. Niet veel verder ligt Oamaru, een Romeins ogend dorp vanwege de vele witstenen gebouwen die autentiek aan doen, weer eens heel wat anders. Hier bezoeken we Steampunk HQ, waar aan de entree al een stomende vuurspuwende lokomotief te vinden is. Met gemengde gevoelens laten we ook Oamaru achter ons. 

We hebben nu nog 2,5 weken te gaan en zijn al vrij dicht bij onze eindbestemming. Het goede weer volgend, besluiten we daarom het binnenland weer in te trekken waar we stoppen te Omarama. Het dorp is wel bekend voor haar Hot Tubs en deze besluiten we dan ook te boeken. De Hot Tubs kijken uit over de bergen die rood opgloeien wanneer de zon achter ons ondergaat en de eerste sterren komen aan de hemel. We merken het verschil tussen reizen en vakantie en besluiten daarom 3 dagen op deze camping te blijven om van het mooie weer te genieten, en naast andere zaken, het blog bij te werken (tadaa). Komende weken reizen we rustig aan richting Christchurch en komt de terugreis in zicht. Ondanks dat we er naar uit kijken iedereen weer te zien, denken we daar nog even niet aan, want we hebben voor de komende tijd nog leuke uitjes, veel zon en mooie natuur op het programma staan.

Veel liefs,

Debora en Reinier